Maart 2010

Hallo Allemaal!!



Hier weer een update van ons uit, het deze zomer zeer warme, Costa Rica.

Al eerder hadden we het over de uitgevallen vulling van Aad. Na een consult bij de tandarts in Atenas werd duidelijk dat het moeilijk zou worden de kies te restaureren. Nu bleek ook dat het moeilijk is om het tandartsjargon in het Spaans te verstaan.
Uiteindelijk werd er een noodvulling geplaatst en werd het probleem wat minder dringend. Tot tijdens een etentje Aad plotseling zijn kies kwijt was……..waarschijnlijk naar binnen gegleden samen met de Taco. (wordt vervolgd)

Eindelijk konden we op 2 maart onze vrienden Nadmy en Kim en hun dochtertje Omaira van het vliegveld halen. We hadden elkaar ruim twee jaar niet gezien en de kleine meid nog helemaal niet. We hebben heerlijk zitten bijpraten en zijn die eerste week naar de bekende plekken geweest.
Vooraf waren we een beetje bang hoe de honden zouden reageren op Omaira. Ze hebben nog wel eens de neiging om tegen je aan te springen en dat is met zo’n kleintje natuurlijk niet erg handig. Gelukkig na de kat even uit de boom te hebben gekeken waren onze jongens erg voorzichtig met Omaira, uiteraard werd ze af en toe wel op een enthousiaste lik getrakteerd maar verder waren de boys echt hartstikke lief met haar. Tijdens wandelingen in de tuin liepen ze later zelfs als 2 beschermelingen aan weerskanten van haar.

We worden nu alweer voor de derde keer getroffen door een hittegolf in deze regio. Aan de kust loopt het kwik op tot bijna 40 graden maar ook bij ons wordt het een graad of 34. Het is dit jaar een heel andere zomer dan vorige jaren, niet alleen vwb de temperaturen maar ook hebben we al drie keer een regenbui gehad. Uiteraard was dat van harte welkom in deze droge tijd.

Op 14 maart was onze vriendin Lise jarig en zijn we met een koppeltje gaan lunchen in het Marriott hotel even buiten San Jose. We hadden al veel verhalen gehoord van deze lunches en waren dan ook benieuwd. Het moet gezegd, het was inderdaad ontzettend goed verzorgd. Onbeperkt echte champagne drinken en allerlei heerlijke (voor)gerechten en nagerechten. Het Marriott is geheel in Spaans koloniale stijl gebouwd en ziet er erg fraai uit en is heel gezellig ingericht.

Inmiddels begon de bewuste kies steeds meer pijn te doen. Vooral als er een stukje ijs in het gat kwam dan was de pijn niet te harden. Kim, Nadmy en Omaira gingen de tweede week naar de kust bij Punta Leona daar hadden ze het huis van Mario gehuurd. Nadat we ze hadden weggebracht kreeg Aad na thuiskomst vreselijke kiespijn. Nu moest hij wel naar de tandarts. Via kennissen van ons kwamen we terecht bij een tandarts in Naranjo. Deze spreekt tenminste een beetje Engels. Na een korte inspectie vertelde de tandarts dat het er niet best uitzag maar dat hij de kies wel kon redden. Hij vertelde wat tandvlees te moeten wegknippen!! en twee ondersteuningsschroeven te moeten aanbrengen. Omdat Aad er nu wel eens van af wilde zijn, werd er direct begonnen. Na ruim anderhalf uur was de kies hersteld. Volgens verwachting begon op het moment dat de verdoving was uitgewerkt de kiespijn weer. Na een dag of drie met wat pijnstillers was dat over en nu kan Aad weer aan beide zijden kauwen. Overigens viel het op dat deze tandarts geen gebruik maakt van een mondkapje en/of handschoenen, maar verder heeft ie prima werk verricht.

Op 20 maart zijn we naar onze eerste Costaricaanse bruiloft geweest. Ronald trouwde die dag met Raquel. Ronald werkte bij het Marriott hotel in Aad zijn oude wijk en daar kennen zij elkaar van. Het bleek niet echt een standaard Costaricaanse bruiloft te zijn. Na de trouwceremonie in de kerk , van 19.00 tot 20.30 uur vertrokken we naar het Radisson hotel in San Jose voor het feest. Kosten nog moeite waren gespaard. Er stonden 10 tafels in de ruimte zeer luxe gedekt, met aan iedere tafel 12 personen. Iedereen was van te voren al ingedeeld aan een tafel. Al deze mensen kregen een luxe diner voorgeschoteld. De hele avond werd het glas indien leeg onmiddellijk bijgevuld en waren er diverse lekkere hapjes. Rond 01.30 uur gingen wij naar huis omdat Sem en Max alleen thuis waren. Het feest was echter nog lang niet voorbij. Buiten de live-band, die de hele avond muzikaal omlijstte, kwamen er net toen wij weggingen nog een paar artiesten binnen voor een optreden. Al met al een hele gezellige bruiloft waar er toch een mannetje of 25 uit Nederland waren gekomen.

Inmiddels waren Kim en Nadmy en Omaira ook nog een paar dagen naar Arenal geweest en zat de vakantie er voor hen al bijna op.
We zijn nog een avondje met Kim en Nadmy gaan stappen bij het casino Fiesta in Alajuela. We hadden de werkster van ons Caretakerhuis, Isabel, bereid gevonden tegen een kleine vergoeding die avond op Omaira te passen. Het was niet druk bij Fiesta maar er speelde een live- band en de dames hebben nog even lekker gedanst. Nadmy wilde zijn geluk beproeven aan de roulette. Hij deed dit niet onverdienstelijk en met een paar honderd dollar winst verliet hij weer het casino.

Op de dag voor vertrek zijn Aad, Nadmy en Brian gaan raften (zie foto’s) op de Pacuare rivier in de buurt van de Caribische kust. Al om 05.00 vertrokken wij naar de eerste opstapplaats. Hierna volgde een lange rit van 2 uur naar de bewuste rivier. Door de overvloedige regenval daar was het waterpeil behoorlijk hoog en de rapids nog rapper! Aan het begin werden Nadmy en Aad voorin de boot gezet. Aad heeft wel raft-ervaring maar voor Nadmy was het de eerste keer. Enigszins bedenkelijk stapte Nadmy de rubberboot in, waar we totaal met 7 personen inzaten incl gids. Het was een onvergetelijke ervaring. De tocht ging over maar liefst 20 km en er zaten bijna geen rustige stukken bij. Er moest hard worden gewerkt en er vlogen links en rechts nogal wat mensen uit de boten. Dit alles speelde zich af tegen een prachtig natuurlandschap. Na bijna 4 uur waren we aan het eind van de tocht en stond er een heerlijke warme lunch klaar. Hierna begon de lange terugreis en zo tegen 19.00 uur waren wij weer thuis. Wij hebben met volle teugen genoten en raden een ieder die naar Costa Rica gaat deze tocht aan!

De volgende dag hebben we onze vrienden weer naar de luchthaven gebracht. De weken zijn weer omgevlogen en ze hebben het erg naar hun zin gehad in Costa Rica.

Er zijn altijd wel zaken die je mist als je al een hele tijd niet meer in NL bent geweest. Veel zaken hebben we regelmatig gekregen van de verschillende mensen die ons bezocht hebben. Maar een ding hadden we al die tijd niet meer op, PICCALILLY, Aad z’n favoriet op een broodje kaas. We zullen vroeger in Nederland wat potten van dit gele goedje hebben versleten. Mar besloot daarom een poging te wagen om dit zelf te maken. Met een receppie van Internet en na een nachtje intrekken in de koelkast bleek de volgende dag dat de piccalilly heerlijk van smaak was. Hij doet niet onder voor degene die we gewend waren. Dus kunnen we nu af en toe heerlijk weer een broodje kaas met Piccalilly eten!

Heet van de naald! Mar is nu ook voor de eerste keer gestoken door een Schorpioen. Het beestje had zich verstopt in een t-shirt en stak Mar onder haar arm. Gelukkig was het kennelijk een oppervlakkige steek en viel de pijn mee. Vooral aan het begin van het regenseizoen zien wij regelmatig schorpioenen. De beestjes hebben een hekel aan vocht en proberen alvast naar binnen te glippen voor het regenseizoen.

Wij wensen jullie allemaal een heerlijk voorjaar en tot Blogs/Mails/Skypes/Ziens!!!